De eerste indrukken
Blijf op de hoogte en volg Rosanne
12 Augustus 2016 | Suriname, Paramaribo
Om kwart over 6 word ik wakker, de winkel is pas om 8 uur open dus dat heeft helemaal geen zin. Ik ben zo ontzettend zenuwachtig! Oneindig veel energie en dat merken papa en mama ook. Ik denk dat zij blij zijn als ik weg ben, omdat ik nu zo hyper doe.
Ik check of ik écht alles heb, keer op keer. Dan is het genoeg en ga ik naar de supermarkt toe voor de laatste dingetjes. Ik wil eitjes bakken voor op bolletjes. Je weet maar nooit of er melk in de maaltijden in het vliegtuig zit dus dan kan ik het voor de zekerheid maar beter zelf meenemen.
Als ik boodschappen heb gedaan ga ik nog even langs opa en oma. Zij zijn nu zenuwachtiger dan ik want het is nu kwart voor negen en papa wil om half 11 bij yolien zijn. Ik drink nog rustig een kopje thee, geef ze allebei een dikke knuffel en ga dan naar huis toe.
Snel de eieren bakken, drinken maken en nog een keer mijn koffer en tas checken. Oké ik ben klaar.
Tien voor half elf rijden we weg om Yolien op te halen. Zij komt al snel beneden met haar kleinere koffer en bescheiden tas. Wat heb ik in godesnaam allemaal meegesleept?
Aangekomen op Schiphol drinken we met zijn viertjes nog even een kopje koffie of thee. De laatste momentjes samen zijn aangebroken. We kletsen wat en dan moeten we toch echt gaan inchecken en onze koffers weg brengen. Yolien heeft een keurige koffer van maar 13 kilo, die van mij is 24,8 kg. Nét goed. Ik blijf dan ook 3 maanden weg, zullen we maar zeggen.
Eenmaal ingeleverd gaan we nog even naar papa en mama toe, nu is het echte laatste afscheidsmoment gekomen. Gelukkig maar tijdelijke maar wat is 3 maanden eigenlijk lang!
We nemen uitgebreid afscheid en dan zwaaien we naar elkaar tot we uit het zicht zijn verdwenen.
Zo, nu tijd voor een broodje. We eten wat bij “Bread’. Er wordt speciaal voor mij een melkvrij broodje gemaakt, wat blijft dat toch lastig. Het was wel erg lekker! Met serranoham, humus en geroosterde paprika. Yolien had een panini met gebakken ei.
We zien dat we om kwart voor twee al bij de gate moeten zijn, anderhalf uur van te voren! Het is nu kwart over één dus we moeten nog opschieten ook. Bij de gate komt het vliegtuig net aanrijden. Hij is kleiner dan ik had verwacht, maar misschien komt dat wel door dat ernaast een vliegtuig naar Dubai gaat met twee verdiepingen. Díe is echt heel erg groot!
De tijd vliegt om en we mogen al instappen. We zoeken ons plekje, aan het gangpad in de middelste rij. We zijn benieuwd wie er naast ons komt zitten, we hebben al een aantal krijsende baby’s gehoord. Dat is niet zo fijn ruim 9 uur lang. De stoelen blijven leeg.
Stiekem hopen we op een leuke vent. Misschien blijven ze wel leeg?
De stewardess vraagt of wij wel op de goede plek zitten, de vier lege stoelen horen bezet te zijn en ze weten niet of de passagiers komen opdagen. Vlák voor het wegrijden komen de vermiste passagiers aankakken.
Echt van een leuke vent kun je niet spreken. Het zijn vier grote mannen, waarvan de meeste met een flinke bierbuik. Ze zitten allen van hun kleine teen tot het puntje van hun hoofd onder de tatoeages.
In joggingspak. Ik schreef in mijn dagboekje dat er nog net geen “hells angels” op hun rug stond. Ik ben blij dat ze dat niet hebben gezien, want aan het einde van de rit bleek er wel degelijk “no surrender” op hun jacks te staan.
Natuurlijk is dat allemaal uiterlijk vertoon, maar ze waren wel erg luidruchtige en beweeglijk. De crew heeft ze, gelukkig, ergens anders geplaatst.
Zo bleven de stoelen dus toch nog leeg.
Om 16:00 werd de eerste maaltijd al geserveerd, zo vroeg! Het was wel erg lekker, voor mij melkvrij! Het was een rijstmaaltijd, met lekkere surinaamse kruiden. Denk ik. Er zat groente en fruit bij. Heerlijk!
Eigenlijk hebben we de hele vlucht niks bijzonders gedaan. Een beetje gekletst, in mijn reisdagboek geschreven, het boekje over Suriname gelezen. De uren vlogen voorbij want de crew kwam steeds weer met wat anders. Zelfs wijn! Hmmmm! Koffie, thee, fris, drank, ijs… we zijn flink verwend!
De zonsondergang vanuit het vliegtuig was prachtig! Wat is dat gaaf boven het wolkendek!
Rond 19:45 lokale tijd, 00:45 nederlandse tijd, landen we. Als we het vliegtuig uitstappen slaat de hitte en vocht direct in ons gezicht. Wat een warmte! Zéker met je Hollandse lange broek en dikke vest.
Bij de douane moesten we nog een formulier invullen, dit ging lekker georganiseerd. (not). Toch konden we al snel naar de bagage, die ook al klaar stond.
Nu werd het zoeken naar Xiomara, van SHS (stage hulp suriname) wat vanuit school allemaal goed geregeld is.
Ik zie een meisje staan met een badge. Hier staat SPS op, en ik twijfel om haar aan te spreken. Ik heb het er nog over tegen Yolien maar we lopen door. Bij buitenkomst worden we meteen door 5 grote donkere mannen aangsproken, of we een taxi nodig hebben. Of we heel zeker weten van niet. Echt zeker? Heeeeel zeker? Zal ik mee lopen, heb je echt geen taxi nodig? Best intimiderend voor het eerst in een heel ver vreemd land!
Al snel worden we door het meisje aangesproken waar we voorbij liepen. Het is inderdaad Xiomara. Gelukkig! Het zoeken heeft nog geen 5 minuten geduurd!
Wat een indrukken meteen al! Ik weet niet zo goed wat ik had verwacht, maar niet wat ik zie.
Allemaal kleine hutjes met golfplaten dakjes, krakkemikkig en armoedig. De grote palmbomen en andere vreemde plantensoorten zien er een beetje eng uit zo in het donker.
De kleine hutjes worden afgewisseld met grote imposante villa’s waar wel drie dikke auto’s voor de deur staan. Die hebben duidelijk een goed salaris. (Eerlijk verdiend?)
Langs de weg lopen hier en daar wat mensen, een beeld wat ik ken van de televisie over afrika. We komen aan in Paramaribo, dé stad van Suriname.
Het is niet echt een stad te noemen zoals wij die kennen in Europa. Hier staan overal ook krakkemikkige woningen, met winkeltjes hier en daar. Het is avond en dus uitgestorven. Het verkeer is lastig te volgen. Ze rijden hier rechts en het lijkt wel alsof ze een soort codetaal in tuteren hebben, want iedereen tutert de hele tijd. En lijkt elkaar nog te begrijpen ook.
Een en al chaos voor de onervarene.
We zijn onder de indruk en zelfs een beetje in shock. Wat zijn we weinig gewend! En vooral verwend. We worden keurig voor de deur van het hostel afgezet en Xiomara heeft voor ons de eerste boodschappen al gedaan, dan hebben we ontbijt morgen.
We checken in, krijgen de eerste informatie en de sleutel en gaan dan ons kamertje opzoeken. Het is echt een klein kamertje, met een twee persoonsbed met klamboe. Er passen nog nét twee koffers in.
We hebben wel een balkonnetje en het uitzicht is nu nog niet te zien. Het is pas 22:00 als we aankomen, maar het voelt natuurlijk als 03:00 voor ons.
We gaan douchen, smeren ons in met DEET en gaan slapen. Morgen zien we wel verder, voor nu ervaren we even een cultuurshock.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley