Dag 14
Blijf op de hoogte en volg Rosanne
26 Augustus 2016 | Suriname, Paramaribo
We stappen met de koffers en al bij Xiomara in de auto. Ze brengt ons naar het huisje en legt het een en ander uit.
Wat fijn! Vanaf nu hoef ik niet meer uit mijn koffer te leven want ik heb een kast. Ik hoef mijn kleren niet meer met shampoo te wassen want er is een wasmachine! Daar was ik stiekem best een beetje aan toe.
En dus gooi ik alles een beetje snel en rommelig in mijn kast want Yolien heeft geen zin om de hele dag uit te pakken, wat ik snap want zij is hier maar één nachtje.
De meiden met wie ik hier verblijf gaan vier dagen de jungle in en ik heb lang getwijfeld om mee te gaan. Het se Raleighvallen en Voltzberg tour en dat was de tour die Yolien en ik in de eerste instantie heel graag wilde doen. Dit kon niet omdat de eerstvolgende de 28e pas zou gaan, en dat Yolien haar vertrekdatum is.
Ik wil heel graag mee maar vind het ook echt heel erg stom om Yolien alleen te laten op haar laatste dagje.
We hebben het er veel over gehad en ik heb besloten om toch mee te gaan. Ik mis de jungle ontzettend en zou anders ook 3 dagen alleen zitten. Yolien vindt het jammer maar wil ook graag dat ik het meemaak.
Als we een beetje zijn gesetteld willen we graag even souvenirs kopen en bij een artgalery kijken. Daarna willen we naar Whitebeach voor een vakantiegevoel en om even uit de stad te zijn.
De artgalery is verhuisd, natuurlijk.. Dus we houden het bij de souvenirs en zien allemaal mooie houtsnijwerken staan. Yolien wilde vanaf aankomst in het Hostel al graag een houten korjaaltje, die had ze zien staan bij het hostel. Gelukkig hebben ze die! Ook geven we elkaar een magneetje en Yolien koopt een mooi uitgesneden plankje.
Als we nog een beetje staan te kijken komen we plotseling Ian tegen, de gids uit Pingpe. Hij vraagt hoe het gaat en wat we van plan zijn vandaag. Hij wil graag mee naar Whitebeach en dus spreken we om 14:30 af voor het casino bij ons in de buurt.
Het wordt wat later want wij zijn niet zo vlot. De taxi laat ook flink op zich wachten.
Als we allemaal klaarstaan en de taxi komt aan, stappen we in. De chauffeur vraagt waar we heen willen en wij vertellen dat we naar Whitebeach gaan. Daar is hij niet zo blij mee zegt hij want hij doet nooit lange ritjes. En dat terwijl ik aan de telefoon heb verteld dat ik naar Whitebeach wilde en hoeveel dat kostte. 80 SRD, prima.
Ian kan het goed vinden met de chauffeur en ze kletsen onverstaanbaar Saramaccaans. De chaffeur is blank, een opvallend gegeven hier. Hij geeft aan dat hij uit Brazilië komt. Grappig!
We staan lang vast in de stad en het duurt even voordat we bij Whitebeach zijn. Wat is dat ver weg! We zijn dik 2 uur onderweg geweest, met de file erbij. Maar het is een mooi, betaald, strandje. We vermaken ons prima. Lekker even zwemmen!
Het is een wit zandstrand met allemaal palmbomen en afdakjes waar je je hangmat kunt hangen als je zou willen.
Het is super gezellig, Ian maakt steeds overal een foto van, haha.
Als we terug gaan bel ik weer een taxi en spreek dezelfde prijs af.
Wanneer de taxi aankomt en ons ziet zegt hij dat de bestelde taxi niet kon komen en dat hij nu is gekomen en dat het daarom 100 SRD kost.
Ik heb het idee dat het komt doordat we Nederlands zijn en ben niet van plan dit te pikken. Het gaat echt om het principe.
Ik zeg hem dat ik telefonisch een bedrag heb afgesproken, dat ik niet van plan ben om meer dan dat te betalen en dat zij mij anders hadden moeten bellen van te voren zodat hij niet helemaal deze kant op had hoeven komen. Gelukkig gaat hij daarmee akkoord maar hij is er niet blij mee. Dat laat hij goed merken.
We gaan zitten, klaar voor een rit van 2 uur terug. Achter mijn hoofd zit een grote box en achter Yolien ook maar die doet het niet.
Hij zet de muziek kei en keihard aan, ik denk dat Paramaribo ons van ver hoort aankomen. Het is niet te doen achterin en ik stop letterlijk mijn vingers in mijn oren want anders kom ik doof terug. Yolien ligt in een deuk.
De chauffeur besluit er niet 2 maar 1 uur over te doen en trapt zijn gaspedaal stevig in. We gaan zeker 120 op een weg waar je 60 mag en hij doet steeds veel te veel pogingen om in te halen. Hij gaat er langs; gaat niet, en weer terug; weer kijken, gaat niet en weer terug.. Zo gaat dat de hele weg en als we niet uitkijken zijn we straks niet alleen doof maar hebben we ook een whiplash van al dat ge-heen-en-weer. Wat rijdt deze man gevaarlijk zeg! Ik hoop dat we levend aankomen!
De muziek die op staat is verre van vrouwvriendelijk en we zijn best wel wat gewend. Dit is echt vreselijk goor gewoon, dat je dat opzet met passagiers in je taxi… Lekker professioneel hier hoor.
Gelukkig kunnen we met ons haar door de war en een piep in onze oren “veilig” de taxi uitstappen. We spreken af roti te gaan eten met Ian en gaan eerst even douchen en een borstel door die klitten halen.
Roxann gaat mee, we gaan naar Joosjes Roti. Lekker! Eindelijk Roti, na 14 dagen! Hahaha.. Ik zei vanochtend nog tegen Xiomara dat ik dacht dat Surinamers vaak roti aten, en dat het echt moeite kostte om een rotitentje te vinden. Ze moest daar echt om lachen. Blijkbaar zijn het vooral de Javanen.
Morgen gaan we er weer een dagje op uit, naar Bergendal!
-
04 September 2016 - 15:14
Jeroni :
De art gallery zit om de hoek! Nog geen twintig stappen! Ze hebben airco :-))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley